کلارنس پری؛ نظریه پرداز شهری و خالق نظریه "واحد همسایگی"

کلارنس پری؛ نظریه پرداز شهری و خالق نظریه واحد همسایگی
برنامه ریز شهری، جامعه شناس، نویسنده و مربی
سال تولد: 1872
محل تولد: آمریکا
تحصیلات: فارغ التحصیل دانشگاه کرنل

زندگی نامه
کلارنس آرتور پری (1872 - 6 سپتامبر 1944)، برنامه ریز شهری، جامعه شناس، نویسنده و مربی بود. وی طرح واحد محله را طراحی کرد و یک طرح جامعه مسکونی از طریق برنامه منطقه ای نیویورک و حومه آن در سال 1929 منتشر شد که بر برنامه ریزی در شهرهای ایالات متحده تأثیر گذاشت.

پری در تراکستون متولد شد و بعدها در بخش برنامه ریزی شهر نیویورک، مشغول به کار شد و در آنجا به عنوان مدافع قوی واحد محله، فعالیت کرد. وی به عنوان مروج اولیه انجمن محله و مراکز تفریحی فعالیت می کرد.

پری تحصیلات خود را به عنوان دانشجو در دانشگاه استنفورد به مدت دو سال آغاز کرد و سپس مدرک خود را در دانشگاه کرنل در سال 1899 به پایان رساند و با دکتر جولیا سنت ازدواج کرد. در سال 1904 وی در کالج معلمان دانشگاه کلمبیا ادامه داد و از 1904–1905 به عنوان مدیر دبیرستان پونس در پورتوریکو خدمت کرد و سپس از سال 1908 تا 1909 به عنوان نماینده ویژه کمیسیون مهاجرت ایالات متحده فعالیت کرد. در تابستان سال 1912، به عنوان مدرس دانشگاه نیویورک، مشعول به کار شد. همچنین، در طول جنگ جهانی اول، به عنوان سرگرد در خارج از کشور خدمت کرد و سپس در سال 1924 به عنوان سرهنگ دوم در ذخایر بازگشت.

وی به عنوان یکی از اعضای ستاد برنامه منطقه ای نیویورک و کمیته تفریحی شهر، ایده های اولیه خود را در مورد واحد محله و زندگی جامعه، فرموله کرد. در سال 1909 تا سال 1937 به عنوان مدیر ارشد تفریح ​​با بنیاد راسل سیج در ارتباط بود. ایده های او در محله هایی مانند رادبرن با کار کلارنس استین، استفاده شد.

نظریه واحد همسایگی
در دوران پس از انقلاب صنعتی و انباشته شدن شهرها از جمعیت شاغل در بخش صنعتی و توسعه ماشینیزم، دیدگاه‌های متفاوتی در رابطه با توسعه شهرها و ویژگی های درونی آنها مطرح شد. نظریه‌ ها و جنبش‌های اصلاح‌ طلبانه‌ای برای اصلاح ساختار فضایی شهرها شکل گرفتند که خواستار حذف معضلات و مشکلات شهرها و برگردان آرامش گذشته به آنها بودند. یکی از این نظریات تئوری «واحد همسایگی » بود که توسط «کلارنس پری » مطرح شد. او ابتدا در سال ۱۹۲۶ میلادی، طرح مقدماتی «واحدهای خودیار» یا «واحد همسایگی» را منتشر کرد و سپس در سال ۱۹۲۹ گزارش جامع این طرح توسط وی در کمیته طرح منطقه‌ ای نیویورک و حومه منتشر شد.

نگرانی پری از عدم بهسازی شرایط کالبدی و اجتماعی مادرشهرهای ایالات متحده، در ربع اول قرن بیستم موجب شد تا طرح واحد همسایگی شکل بگیرد. وی تا حد زیادی تحت تأثیر منطقه‌بندی، نحوه واگذاری مسکن و دیگر جنبش‌های اصلاح طلبانه مطرح در آن زمان در ایالات‌ متحده قرار داشت. طرح پری، علایق روز افزون به مشارکتی کردن خدمات شهری را نشان می دهد. گزارش اصلی سال ۱۹۲۹ به صورت بخشی از طرح منطقه‌ ای نیویورک نگاشته شد که رهنمودی برای توسعه حومه‌ های شهری بود. این نظریه که در ۹۰ سال اخیر از پیشروترین نظریات شهرسازی بوده است، توانسته تا حد زیادی در مدیریت شهری، کاهش معضلات اجتماعی و ایجاد هویت در محلات موفق عمل کند. پری بر این باور بود که زندگی گروهی که در فطرت انسان‌ها نهفته است، برای او مطلوب بوده و پیش نیاز نظم و آموزش اجتماعی است. تاکنون پروژه‌ های بسیاری نیز بر اساس نظریه واحد همسایگی در حومه های نیوجرسی، بوستون، نیویورک و فلوریدا ساخته شده است.

کلارنس پری، تحت تأثیر ریموند آنوین (Reymond Unwin)، نظریه "واحد همسایگی" را به عنوان یک مفهوم برنامه ریزی، ارائه داد. به نوشته لویس مامفورد در سال ۱۹۶۱،  پری پس از تجربه منافع محیط های خوب برنامه ریزی شده حومه شهر، به عنوان یک نمونه از توسعه حومه ای در لانگ ایسلند، در باغ های فورست هیل، مفهوم واحد همسایگی را شکل داد.

پری در بررسی منطقه ای نیویورک (New York Regional Survey) در سال ۱۹۲۹ برای طراحی واحدهایی به شعاع یک چهارم مایل در منطقه ای به مساحت ۱۶۰ ایکر فراخوانده شد. مکان هایی برای جمعیت کافی که نیازمند یک مدرسه کافی هستند و ۱۰ درصد از این منطقه به پارک و مراکز تفریحی اختصاص داده می شود. نهادهای واحد همسایگی (Neighborhood Institutions) باید در مرکز آن مستقر شوند و شکل آن باید تقریباً مدور باشد.

آثار
کلارنس پری، چندین کتاب، جزوه و مقاله تولید کرد از جمله:
واحد محله (از نظر سنجی منطقه ای نیویورک و مناطق اطراف آن ، جلد هفتم ، برنامه ریزی محله و جامعه ، 1929)
مسکن برای عصر ماشین (1939)