سخنگوی فراکسیون شوراها، با انتقاد از نوع نگاه به حوزه پیشگیری از بحران، گفت: انجام اقدامات پیشگیرانه تنها با هماهنگی و همکاری تمام دستگاه‌ها و سازمان‌های موجود در پایتخت و مردم میسر است.
مجتبی یوسفی سخنگوی فراکسیون شوراها، مدیریت شهری و روستایی در گفت و گو با خبرنگار مهر، با انتقاد به نگاه موجود نسبت به اقدامات پیشگیرانه در حوزه بحران کشور، عنوان کرد: متاسفانه سیاست‌ها در این حوزه به‌گونه‌ای است که عملاً توجه و بودجه‌ای که باید در اقدامات پیشگیرانه هزینه شود، موکول به بعد از وقوع بحران می‌شود؛ هنگامی‌که بحران رخ‌داده و جان و مال مردم دچار خسارت شده است.
یوسفی با اشاره به این‌که نوع نگاه به اقدامات پیشگیرانه، حتی لزوم مستندسازی بحران‌ها و مطالعات را نیز کم‌رنگ کرده است، گفت: اهمیت انجام مطالعات فرهنگی و اجتماعی و مستندسازی بحران‌ها و حوادث باهدف کسب تجربه، سازمان‌دهی و استفاده بهینه از نیروها هنگام بحران، بر کسی پوشیده نیست.
سخنگوی فراکسیون شوراها، مدیریت شهری و روستایی افزود: حتی نسبت به تخصیص بودجه در خصوص برخی از موضوعات فنی همانند رصد مداوم کانون‌های خطر سیل، زلزله و مواردی از این قبیل در کشور به‌ویژه در تهران باوجود بحران‌های طبیعی و انسان‌ساز محتمل در این شهر اهتمامی که باید از سوی دستگاه‌های دولتی وجود ندارد. این در حالی است که فرونشست زمین در سال‌های اخیر این ضرورت را ایجاد کرده است که گسل‌های تهران به‌صورت مداوم پایش شود زیرا علاوه برفرض وقوع زلزله، احتمال فرونشست زمین در محدوده گسل‌ها، تهدیدی جدی برای تهران است و این امر نیاز به تخصیص بودجه جهت انجام مطالعات مداوم دارد.
وی تاکید کرد: بدون شک انجام اقدامات پیشگیرانه حوزه بحران تنها با هماهنگی و همکاری تمام دستگاه‌ها و سازمان‌های موجود در پایتخت و مردم میسر است. هر سازمان باید افزایش آمادگی مقابل انواع بحران‌ها، آموزش کارکنان و اصلاح فرآیندها و نیز تغییرات موردنیاز در حوزه‌های سخت‌افزاری را از خود آغاز کند تا این همکاری و هماهنگی معنا یابد.
این نماینده مجلس با انتقاد نسبت به تمرکز دستگاه‌ها و سازمان‌های متعدد در پایتخت به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مصادیق بی‌توجهی به اقدامات پیشگیرانه، خاطرنشان کرد: بدون شک این سطح تمرکز جمعیت و سازمان‌های مختلف در تهران، خدمات رسانی و اقدامات مربوط به حوزه مقابله را هنگام وقوع بحران به ویژه در ساعات اولیه با چالش مواجه می‌کند. اکنون با حجم گسترده‌ای از سازمان‌ها و شرکت‌هایی در تهران مواجه هستیم که محل اصلی خدمت بسیاری از این سازمان‌ها جنوب یا شمال کشور است و به این نکته مهم توجهی نداریم که تمرکز این تعداد ساختار اجرایی در پایتخت می‌تواند به دامنه هر بحران احتمالی بیفزاید.
